Zaterdag 24 oktober

Na een lange busreis van 6 uur vanaf Bandung zijn we eindelijk in Pangandaran aangekomen. De busreis was anders dan in Nederland. Mensen stappen gewoon uit wanneer ze willen, de weg is heel gevaarlijk, er kunnen net twee auto's naast elkaar en om de zoveel tijd stapt er een artiest in of iemand die eten probeert te verkopen.
In Pangandaran moesten we niet ver lopen naar het strand, waar de meeste hotels en guesthouses liggen. Via internet hebben we een guesthouse gevonden, Pondok Wulan. Gezien de koude douche is het guesthouse netjes. De aardige eigenaresse kon goed Nederlands, ze heeft 4 jaar in Nederland gewoond. Ze raadde ons een restaurant aan waar we ook direct naartoe zijn gelopen, want we vergingen van de honger.
In het restaurant hebben we heerlijke visgerechten gegeten, die goed vulden. We hadden ook wel zin in een biertje en zijn de hele avond hier gebleven. Erg gezellig, het bier smaakte goed en het was ongeveer 3 euro voor een liter.
Er was live muziek, engelstalig, Bob Marley, Michael Jackson en de Eagles. Na een tijdje werden we aangesproken door een vrouw. Zij was hier serveerster en ze was doofstom. Ze vertelde ons hoe dit was gebeurd, haar man heeft haar tijdens hun huwelijk mishandelt door o.a. op haar keel te slaan. Hierdoor is ze ook haar kind verloren. Ondanks dit alles was ze heel aardig en vrolijk.
Een paar biertjes later besloten wij om even ons danstalent te laten zien. De locals keken ons in het begin een beetje raar aan, maar na een tijdje begonnen ze te lachen en te klappen.
Nadat we klaar waren met dansen en even gingen uitrusten kwam een van de bandleden naar ons toe om met ons te praten. Hij begon gewoon met een praatje, maar al snel kwam hij terzake. Hij had een geweldige tour voor ons, "special price" bleef hij zeggen. Wij hadden al een tour geregeld, dus hebben we hem helaas af moeten wijzen. Ondanks dat we niet mee gingen met zijn tour bleef hij toch bij ons zitten biertjes drinken.
Martijn zat even aan de bar en ontmoette hier weer een andere man. Hij was Engels aan het leren voor zijn opleiding en Martijn was hem aan het helpen. Al snel werd onze groep van vier dus een groep van vijf. We hebben tot het einde van de avond met deze mensen gepraat en zijn rond 2 uur toch maar naar huis gegaan.