2 weken op Chirurgie

Maandag 16 november zijn we begonnen op de afdeling Chirurgie oftewel Anggrek. Dit leek ons vanaf dag 1 al een erg leuke afdeling, we hadden erg veel te doen en werden ook vaak gevraagd om te helpen.
De eerste paar dagen werden we meteen in het diepe gegooid, we mochten meteen bloed prikken, infuus prikken, medicijnen klaarmaken en injecteren. Dit vonden we allebei erg spannend aangezien we dit nog nooit gedaan hadden. Gelukkig ging het allemaal volgens plan.
Op een gegeven moment merkten we dat onze collega's op deze afdeling wat losser werden en gingen ze meer tegen ons praten. Ze vonden het in het begin nog spannend om Engels te praten en giechelde na iedere zin.
Toen we wat langer op de afdeling waren wilden ze allemaal met ons op de foto. Dit was een heel gebeuren en dit gebeurde ons hierna steeds vaker.
Anna was aan het einde van de tweede week ziek, ze had last van een blaasontsteking dus moest Marc alleen verder.
De laatste twee dagen voor Marc waren makkelijk omdat deze aan het eind waren, hij mocht van alles doen. Het was alleen jammer dat er de laatste dag niet veel te doen was, waardoor Marc dus de halve dag stil heeft gezeten.

De verschillen en overeenkomsten die we zagen:
Het grootste verschil is de indeling van de afdeling. Hier in Indonesië heb je binnen het ziekenhuis verschillende klassen, klas 1, klas 2, klas 3 en VIP, omdat niet iedereen verzekerd is. Het komt erop neer dat hoe meer geld je hebt, hoe luxer de zorg wordt. Zo is het bijvoorbeeld dat je in klas 1 een eigen kamer met airco hebt en in klas 3 op een kamer met 12 personen ligt met een ventilatortje.
Een ander verschil dat we hebben gezien is de patiëntenzorg. Er wordt niet/geen rekening gehouden met de gevoelens van de patiënt. Wij zijn aanwezig geweest bij een thoraxpunctie, waarbij ze met een naald tussen de ribben het vocht uit je longen laten lopen. We zagen dat de patiënt duidelijk pijn had (na de lokale verdoving), maar hier werd verder niet naar gevraagd en er werd niets aan gedaan.
Veel dingen worden zonder verdoving of pijnmedicatie gegeven, zoals katheteriseren. Dit kunnen sommige mensen simpelweg niet betalen, dus krijgen ze dit niet. Voor ons is dit heel moeilijk om te zien, omdat wanneer iemand in Nederland veel pijn heeft hier onmiddellijk iets aan gedaan wordt.
Wat ook heel erg opvalt is dat de verpleegkundigen heel weinig doen. Ze zitten veel en ze schrijven veel in de dossiers. Ze geven eigenlijk alleen medicatie, voorlichting en wondzorg, want patiëntenzorg wordt meestal opgevangen door de familie. Dit zijn tot nu toe de grootste verschillen die we hier hebben gevonden.
De grootste overeenkomst is de hygiëne hier. Wij hadden anders verwacht, maar ze wassen hier goed hun handen met alcohol (na iedere patiënt), ze wassen hun handen met water, de apparaten en producten worden steriel gebruikt en een naald wordt niet meerdere keren gebruikt.
De Infuussystemen zijn hetzelfde, deze zien er alleen iets simpeler uit. De venflons die ze gebruiken om infuus te prikken zijn precies dezelfde als in Nederland!
Voor nu vinden we dit al grote overeenkomsten en hopen we er nog meer te zien!