Twee weken kinderafdeling
Door: Anna en Marc
13 December 2015 | Indonesië, Semarang
Op maandag 30 november zijn we begonnen op de kinderafdeling ‘Dahlia’. Een afdeling waar Anna in eerste instantie erg enthousiast over was omdat ze het leuk vindt om met kinderen te werken. Marc wist nog niet goed wat hij er van moest verwachten omdat hij niet van schreeuwende kinderen houdt, maar was wel benieuwd naar hoe deze twee weken zouden gaan.
Ook op Dahlia beginnen ze met de medicatie klaar maken en uitdelen. Een aantal dagen hebben we geholpen met de injecties klaar maken en geven. Dit duurt echter maar een uurtje en daarna werden we elke dag op een stoel neergezet terwijl de verpleegkundigen gingen rapporteren. Wanneer de verpleegkundigen klaar waren met rapporteren gingen zij ook zitten en moesten ze wachten tot er weer iets te doen was.
Wat ons opviel is dat veel medicatie oraal gegeven wordt bij de kinderen. Wij zagen dat dit niet altijd even goed ging omdat de kleine kinderen de medicatie weer uitspuugde of zich erin verslikten. Toen wij vroegen waarom ze de medicatie niet rectaal of via het infuus gaven, konden ze hier geen antwoord op geven. Ze wisten zelf ook dat dit een betere manier was, maar volgens de regels moesten ze het oraal geven.
Ook is ons opgevallen dat infusie prikken bij de kinderen niet altijd soepel verliep. Wanneer ze prikten en er geen bloed kwam, bleven ze porren en ronddraaien in het vat. Dit leek voor de kinderen erg oncomfortabel en deze schreeuwden dan ook alles bij elkaar.
Op Dahlia was ook veel familie aanwezig. Deze deden alle zorg en de verpleegkundigen werden hier weer niet bij betrokken. Ook hebben we de verpleegkundigen geen één keer vitale functies zien meten.
Na deze twee weken moeten we zeggen dat we blij zijn dat het er op zit en hopen we dat we niet zoveel op ons gat hoeven te zitten op de volgende afdeling.
Ook op Dahlia beginnen ze met de medicatie klaar maken en uitdelen. Een aantal dagen hebben we geholpen met de injecties klaar maken en geven. Dit duurt echter maar een uurtje en daarna werden we elke dag op een stoel neergezet terwijl de verpleegkundigen gingen rapporteren. Wanneer de verpleegkundigen klaar waren met rapporteren gingen zij ook zitten en moesten ze wachten tot er weer iets te doen was.
Wat ons opviel is dat veel medicatie oraal gegeven wordt bij de kinderen. Wij zagen dat dit niet altijd even goed ging omdat de kleine kinderen de medicatie weer uitspuugde of zich erin verslikten. Toen wij vroegen waarom ze de medicatie niet rectaal of via het infuus gaven, konden ze hier geen antwoord op geven. Ze wisten zelf ook dat dit een betere manier was, maar volgens de regels moesten ze het oraal geven.
Ook is ons opgevallen dat infusie prikken bij de kinderen niet altijd soepel verliep. Wanneer ze prikten en er geen bloed kwam, bleven ze porren en ronddraaien in het vat. Dit leek voor de kinderen erg oncomfortabel en deze schreeuwden dan ook alles bij elkaar.
Op Dahlia was ook veel familie aanwezig. Deze deden alle zorg en de verpleegkundigen werden hier weer niet bij betrokken. Ook hebben we de verpleegkundigen geen één keer vitale functies zien meten.
Na deze twee weken moeten we zeggen dat we blij zijn dat het er op zit en hopen we dat we niet zoveel op ons gat hoeven te zitten op de volgende afdeling.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley